» اگر که روزگاری، چند نفر معدود، برای ایمانشان به اسلام، شهید شده اند، و سده هاست برایشان اینقدر سوگوار[ی] می کنند، پس چرا ما برای هزاران نفری از بزرگمردان که «برای شک کردن به اسلام»، شهید شده اند و می شوند، سوگیادی برپا نمی کنیم؟ آیا شک کردن به اسلام، عملی به مراتب قهرمانی تراز ایمان آوردن به اسلام نیست؟ چرا هنوز شک ورزی این بزرگمردان و شک ورزی به طورکلی، ارزش واقعی خودرا در اجتماع ما نیافته است؟ »
نوشته‌هایِ مرتبط:
- وظیفه ما این است که به زرنگ ها تلنگر بزنیم که دوباره پهلوان شوند
- عاشورای ِسیمرغی را به «حسین»، نسبت داده اند !
- پاسخ به آرزویی دور امید به پرسشی نزدیک دارد (۱) – جمهوریِ ایرانی یا اسلامی ؟
- این یک «انقلاب» نبود، بلکه «قادسیه دوم» بود
- آنان که از ضحاک توقعی بجز بلعیده شدن دارند، سخت در اشتباه هستند
- ما به رفتاری پهلوانانه نیاز داریم
- مساله احترام به عقایدِ اسلامیِ آخوند‌ها
- قاعده بازی را باید عوض کرد
- بازی باید بهم بخورد
- مسئله
کورمالی 
بازتاب: « آنچه ماندنیست ، استخوان است » | کورمالی
بازتاب: دریغ است ایران که ویران شود | کورمالی