« برای آزاد بودن باید گُسست و برای گسستن میبایست گستاخ و برای گستاخ بودن باید پهلوان بود.هر اندیشه و فکر و مکتب و دین و ایمانی میخواهد ما را در حیطه و مدار خود نگهدارد و ما آنرا از آن خود میدانیم و یاد میگیریم در این حصار و زندان «خود» آن اندیشه و ایمان را قدرتمند کنیم تا حقیقت و خدا را از آن خود کنیم. غافل از آن که راه تجربه نو به نو را بر خود میبندیم و تحول حقیقت و خدا را از درون درک نکرده، وتجربه بسته و محدود خود را به رخ دیگران میکشیم. اما خدا و حقیقت و عشق در گمانه زنی که با گم بودن سر و کار دارد درک میشود. به عبارتی ما بطور مدام آنها را گم میکنیم و دوباره بجستجوی آنها میپردازیم و این روندی بینهایت است که بواقع نشان از آن دارد که خدا و عشق و حقیقت هزار چهره هستند. این هزار چهره گی حقیقت و خدا و عشق همان «رازی» است که انسان در جستجوی آن است. پس پهلوان کسی است که این زنجیره شناخت و میلهای زندان درون را پاره و از هم میگسلد. »
نوشته‌هایِ مرتبط:
- « تجربه‌های دیو آسا »
- ایرانیان؛ مردمانی که «آرزوهایشان به بردگی کشیده شده‌است»
- « آیا تفکر و اندیشیدن واقعی در جامعه ما آغاز شده؟ »
- بسوزان [..!]
- « با خرافات اندیشیدن »
- مسخ سازی‌هایِ علمی، مدرن، منطقی و روحانی .. ! (۰) – طرح مسئله
- « خود را به مسائل مالیدن » [!]
- اسارتِ همیشگی و هنوزه اساطیر و نقش اندیشی‌ِ مردمِ ایران
- «گامى از اسطوره بـسـوى فـلـسـفـه : « ديالكتيكِ خيال و خرد »»
- کورمالی کردن در تاریکی (۳) – «آگاهی نیمروزی» ؟ در برابر «کورمالی در سحر و سپیده دم و پگاه و بامداد و نیمروز و غروب و سرشب و نیمه شب و خوابگاه» ؟
- خرد ، سرمایه فلسفی ایران – جلد سوّم – جـمهـوری ایـرانی
- دام حقیقت !
- سلب مرجعیت ازگذشته
کورمالی 
بازتاب: دریغ است ایران که ویران شود | کورمالی