« من همیشه برای خودم مینویسم تا خودم مسائل را درست و ژرف بفهمم. من نمی‌توانم نقش آموزگار برای خوانندگان بازی کنم ، چون هنوز میاندیشم ، و چیزی « ثابت شده » ندارم که بنام معلومات ( دانسته ها ) به دیگران انتقال بدهم. برای خوانندگان ، باید روشن نوشت ، یا به عبارت دیگر باید « فکری داشت » و فکری را میتوان داشت که از همه سو بطور چشمگیر ، مرزبندی شده باشد. ولی هر فکری [را] که من می‌کنم ، و در صدد میافتم که مرزبندی کنم ، در همان مرز‌هایش گم میشوم. مرزبندی هر فکری ، برای من ، مرزبندی خود است. من با مرزبندی فکرم ، خودم را زندانی می‌کنم. »
منبع :
منوچهر جمالی ، بخشی از کتاب : « سیاه مشق های روزانه » – بخش نخست ، انتشارات کورمالی ، لندن ، ژولای ۱۹۹۵ ، ISBN 1 899 167 20 X . برگ ۳۲ از این کتاب را ببینید. برگرفته از وبگاه فرهنگشهر ، بخش کتابها.
نوشته‌هایِ مرتبط:
- « گوهر ایرانی و نماد آتش »
- « خواندن ، خوردن است … تا یک فکر را درست نجویده ایم نباید قورت بدهیم »
- « مستقل » کیست ؟
- « … باید افکار و عقاید خود را بسیار عمیق شخم بزنیم … »
- « حقیقت را نباید خواست ، بلکه با ضد حقیقت باید پیکار کرد »
- « بینش روشن و بینش آتشین »
- کورمالی کردن در تاریکی (۵) – « تجربه فریب خوردگی از یک خیالِ برانگیزنده ، ارزشمندتر از برخورد مستقیم با حقیقت است »
- « گرفتن ، فقر نیست . نیافریدن ، فقر است . »
- « ایرانی ، همیشه رند باقی خواهد ماند »
- « معرفتهای ملانصرالدینی »
- « معرفت ، سئوال است »
- درباره کورمالی
کورمالی 