« زندگی‌ و معرفت و سیاست ، بازیست »


« امروزه وقتی‌ گفته میشود ، یک چیزی ، بازیست ، این معنی را میدهد که بی‌ ارزش و خوار است. وقتی‌ گفته میشود که جهان یک نمایش است ، یعنی همه اش بازیست ، و بی‌ ارزش و پوچست.

ولی‌ در جهان باستان ، مردم ، مفهوم دیگری از بازی داشتند. هفخوان رستم ، با نخجیر ، با بازی آغاز میشد. نجات ایران و سپاه ایران و پیروزی در بزرگترین جنگ ، با همین بازی رستم آغاز میگردد ، و این منش بازیست که به هفتخوان ، یا بزرگترین اقدام که دادن چشم خورشید گونه در معرفت به شاه و سپاه ایران باشد ، پرتو میاندازد.

رسیدن به مهر رودابه ، که بزرگترین رویداد زندگی‌ زال است و بزرگترین مسئله سیاسی روز میشود ، با بُرد در یک بازی (در حل کردن معما) حل میشود. معرفت ، بازی در حل یک معما ‌ست.

وقتی‌ کیکاوس در خبر هجوم سهراب به ایران به تب و لرزه در آمده است و رستم را با شتاب و دلهره می‌طلبد ، رستم با شنیدن این خبر ، سه‌ شبانه روز جشن می‌گیرد و شادی می‌کند. با همین روحیه بازیست که می‌‌باید به جدترین مسائل پرداخت. در کلمه بازی ، دو معنی متضاد نهفته است که در آمیختنش به هم ، این نکته را روشن میسازند. از یک سو ، با « باختن » کار دارد و از سوئی دیگر کلمه ایست که از Vaza  به معنی « بَرَنده » ، مشتق میشود که آنهم از مصدر اوستائی  Vaz  به معنی پریدن مشتق است (سبکبال شدن). از این رو پرنده شکاری ، باز ، تجسم این پریدن و این بُردن هست.

در واقع در بازی ، انسان در باختن ، سبکبال میشود و پرواز می‌کند و میبَرَد. این تجربه اصیل از بازی را ما گم کرده ایم ، وگرنه بازی را به کودگان و جوانان و آنچه کودکانه است وانمیگذاشتیم. در بزرگترین کارها (از جمله در قدرتجوئی) باید روح بازی داشت و با آن بازی کرد. بازی ، حالتی‌ می‌‌آورد که انسان در باختن ، درد و عذاب نمی‌برد و شادی خود را از دست نمیدهد ، بلکه آمادگی‌ برای باختن دارد و برای نباختن ، دست به حیله و زور نمی‌زند. معرفت و سیاست (قدرتجوئی) و جستجوی حقیقت و خطر جوئی (دل به بزرگترین مخاطرات زدن) ، بازیست. »

منبع:

منوچهر جمالی، تجربیات گمشده ، انتشاراتِ کورمالی، لندن، ۹ فوریه ۱۹۹۲ . برگِ ۲۱۶ از این کتاب را ببینید، برگرفته از وبگاهِ فرهنگشهر، بخشِ کتابها.

نوشته‌هایِ مرتبط:

یکپارچگی در به هم آمیختن و تار و پود شدن همه مردم ایران با هم است


«یکپارچگی در به هم آمیختن و تار و پود شدن همه مردم ایران با هم  است : هم زبان باید در هم آمیزد  و تار و پود شود [ مانند درهمآمیزی همه گویشهای ایرانی با هم مانند تار و پود  ] و هم قوم ها باید در هم آمیزد [ تار و پود رنگارنگی رنگین کمانی] . برای همین دیگر هویت های جعلی معنی ندارد و بحث بر سر هویت های جعلی حل می شود  و زبانهای شعبه شعبه شده ایرانی نیز  تنها نمی ماند. این چیزیست که ما در ایران دنبال آن هستیم و باید با مهر  اجرا شود. پس از این درهم آمیزی و تار و پود شدن , هویت اصلی و راستین پدید می آید که دوباره رنگارنگ خواهد شد. فرهنگ ایران در ایران پخش است و هم باید این پراکندگی را تار و پود یک فرش کرد و هم باید این فرش را به تماشا گذاشت تا زیبایی خود را نشان دهد و زاویه های زیبای  خود را نشان دهد. فراموش نکنیم که رستم فرزند رودابه ضحاکی و زال سیستانی بود. فراموش نکنیم که  کیخسرو  نوه کاووس از فرنگیس افراسیابی و از سیاوش کاووسی بود. فراموش نکنیم که زن کاووس ؛ سودابه  از دختر پادشاه  هامآوران بود. فراموش نکنیم که اسفندیار از کتایون فرزند قیصر روم و گشتاسپ ایرانی بود. فراموش نکنیم که زن نخستین خسرو پرویز مریم از رومیان بود و زن دومش , شیرین ؛ از ارمنی ها . این درهمآمیختگی ایرانیان و این درهمآمیختگی زبانهای ایرانی باعث رشد ایران می شود. ایران از مرزهای هند و چین گسترش دارد تا رود نیل. این فرهنگ مردمی ایران است که باید این تار ها  و پودها را با مهر به هم ببافد. من مشکل اقوام ایرانی را که مانند چند برادر و خواهر از یک خانواده جدا شده اند  را حل کردم. من همچنین راه حل برای زبانها پیش نهادم که عملی ست . همه ی اینها با خرد بهمنی اجرا می شود و نیاز به زور نیست.»

فرشید پژاوند

نوشته‌هایِ  مرتبط: