« چیز و قدرت »


« از آنچه ما جانش را بگیریم ، « چیز » ، میشود. در جهان ، چیزی نبود. چیزها ، جان داده‌ها هستند. کشته‌ها هستند. یک چیز ، مرده نیست بلکه کشته است و ما کشنده ‌اش هستیم. برای اینکه جهان را انباشته از چیزها کنیم ، باید جهان را بکشیم. مائیم که جان را از همه چیزها گرفته ایم. در آزردن و کشتن جان ، ما از هرچه که جان دارد ، چیز میسازیم. در جهانی‌ که همه ، جان دارند ، ما احساس « بیقدرتی » می‌کنیم. احساس قدرت ، موقعی پدید می‌‌آید که جهان و محیط ما انباشته از چیز‌ها ، از جانداده‌ها ، از کشته‌ها ، از کشته شده‌ها بوسیله ما باشند. ما احساس این را که قاتل جهانیم از دست داده ایم. اوج احساس قدرت ما موقعی پدید می‌‌آید که با آنچه کار داریم ، یک چیز شده باشد. از آنروز که انسان قدرت را خواست ، هر جانی ، تقلیل به چیز داده شد. هنگامی هر چیز دوباره جان بیابد ، قدرت ما نیز خواهد کاست. جان را میتوان گرفت ولی‌ جان را نمیتوان داد. و هیچ قدرتی‌ نیست که بتواند جان بدهد. هر قدرتی‌ در اثر گرفتن جان بدست آمده است نه‌ در دادن جان. فقط « چیز » است که متناظر و متلازم با « قدرت » است. قدرت در برابر خود ، جز « چیز [= ذرّه]» ، تحمل نمیکند. برای اینکه نشان دهند که خدا ، مقتدر است ، می‌گویند ، که او هست که جان میدهد ولی‌ او قدرتش را در گرفتن جانها بدست می‌‌آورد. تو موقعی ایمان به خدایت داری که هرچه او امر بکند بکشی. او ایمان ترا به خود موقعی معتبر میشناسد که به امر او بکشی. مفهوم قدرت ، متناقض با جان است. تو در ایمان داشتن به اوست که چیز میشوی. یک چیز از خدا شدن ، فخر تو میشود. »

منبع:

منوچهر جمالی ، بخشی از کتاب : همگام هنگام ، ۲۰ اکتبر ۱۹۹۱ . برگ  ۵۲  از این کتاب را ببینید. برگرفته از وبگاه فرهنگشهر ، بخش کتابها.

نوشته‌هایِ مرتبط:

« نکُشتن ، هنر است »


« کُشتن ، آسانترین کار انسانی‌ بوده است ، از این رو دو گونه خدا یا اخلاق بوجود آمده‌اند. یکی‌ برای جلوگیری از این کار بسیار آسان ، می‌گوید ، آنگونه بکُش که من میخواهم ، طبعا کشتن را کنترل پذیر و محدود به فرمان خود میسازد. دیگری ، برای جلوگیری از این کار آسان ، می‌گوید که نکُشتن که سخت‌ترین کار است ، برترین هنر است. و انسان دوست داشت ، کاری بسیار دشوار بکند تا هنرمند باشد. ولی‌ کِشِش درونی به کشتن ، ترجیح میدهد که به میل و فرمان خدا بکشد ، چون هم میکشد و هم در کشتار ، فضیلت (هنر) دارد. قاتل ، میخواهد خدا هم باشد. انسان درنده ، در درندگی ، خود را خدا میسازد. وقتی‌ همه مردم را بتوانی‌ بکشی ، خدا میشوی. و این اصل ، در فرهنگ ایرانی ، فلسفه ضحاک بود. »

منبع :

منوچهر جمالی ، بخشی از کتاب : تخمه ی خود زا یا صورت خدا ، انتشارات کورمالی ، لندن ، اکتبر ۱۹۹۶ ، ISBN 1 899167 85 4 . برگ ۱۰  از این کتاب را ببینید. برگرفته از وبگاه فرهنگشهر ، بخش کتابها.

نوشته‌هایِ مرتبط:

« سیمرغ ایرانی و اِروس Eros یونانی »


« خداوند مهر در ایران ، سیمرغ بود. در داستان شاهنامه ، سه‌ گونه مهر او را می‌‌یابیم. درست در این داستان ، زالِ افکنده ، چیزی جز نمونه‌ای از همان تخمه هائی نیست که در نخستین داستان سیمرغ ، بیاری باد و تیر ، در همه گیتی‌ پخش و پاشیده میشوند. سیمرغ ، با تخمه‌هایش دو گونه رابطه دارد. هم سیمرغ در همه تخمه‌ها حاضر است و هم همه تخمه‌ها در سیمرغ با سیمرغ ، انبازند. چنانکه اهورامزدای مینوئی (تخمه ای) در همه امشاسپندان ، حاضر است ، و از سوئی همه امشاسپندان ، در مینو (اهورامزدا در حالت مینوئی) با هم انبازند. سیمرغ ، به همه تخمه‌ها مهر میورزد و آنها را « افکنده » به خود نمی‌گذارد ، بلکه از هر دردی که به آنها برسد ، آزرده میشود و آنها را پیش خود میپرورد و همال آنها و جفت آنها میشود. سیمرغ ، به هرچه جانست ، مهر میورزد و نمیتواند تحمل جدائی هیچکدام از آنها را بکند. پس در پیش آنها هست و آنها با او انبازند. عشق ، برای ماجراهای گهگاهی نیست. مهر در او اصل است. او هیچکس را از مهرش طرد نمیکند که وقتی‌ از او رویگردان شد ، راهی‌ دیگر نداشته باشد. مهر او تابع هیچ عیب و نقصی و گناهی نیست و مشروط به اطاعت و مهر متقابل و … نیست. حتی بِسامی که قاتلست و ضحّاکی که سراسر جهان را میخواست بیآزارد و نابود سازد ، مهر میورزد. پس سیمرغ ، اصل مهر است و خودش مهر میورزد. دلش می‌سوزد و از مهر به جانها ، جانش می‌سوزد. در حالیکه اِروس ، خودش هر چند فرزند آفردیت هست ، بطور کلی‌ عاشق نمی‌شود ، فقط دیگران را عاشق میسازد. خودش رویهمرفته ، فارغ از عشق است. اگر هم عشقی‌ بورزد کاریست نادر و استثنائی. سیمرغ ، تن‌ و حس را از محدود[ه] مهر بیرون نمی‌گذارد و در مهر ، تن‌ و روان را از هم جدا نمیکند.

سیمرغ به همه گیتی‌ (جهان مادی) مهر دارد و همه گیتی‌ را میپرورد. اِروس ، در اسطوره‌های یونانی « خدای خُرد و کوچکی » است ، در حالیکه سیمرغ ، با پرهای گسترده اش ، سراسر گیتی‌ را زیر پَر می‌گیرد. سیمرغ ، هم عاشقست و هم معشوق. همان اندازه که عاشق زالست ، معشوق زال نیز هست ، و در این رابطه عاشقی و معشوقی ، همال هر انسانی‌ هست.

و از آنجا که سیمرغ ، بکردار تخمه‌ای ، سرچشمه مهر است ، هر تخمه‌ای که او در گیتی‌ میافشاند ، مانند او باز سرچشمه مهر است. هر تخمه‌ای در فروزه اصالت مهر ، انباز با سیمرغست. سیمرغ ، این و آن را بنا بر تصمیم خود ، عاشق نمیسازد ، بلکه در انبازی با آنها که از یک درختند و از یک آب سیراب میشوند ،  همه در خود ، گوهر اصیل مهر را دارند. »

منبع :

منوچهر جمالی ، بخشی از کتاب : تخمه ی خود زا یا صورت خدا ، انتشارات کورمالی ، لندن ، اکتبر ۱۹۹۶ ، ISBN 1 899167 85 4 . برگ ۱۱۷ از این کتاب را ببینید. برگرفته از وبگاه فرهنگشهر ، بخش کتابها.

نوشته‌هایِ مرتبط:

پیوندِ ناگسستنی و هیاهو بر انگیزِ آخوند‌ها ( = روحانیون ؟!) و لات ها، چاقوکشان و قلدر‌ها !


نقل به مضمون از جمالی درباره بندهش (اسطوره) ی سیاوش:

«آنکه دوزخ می‌‌سازد، نمی‌‌تواند بهشتی‌ بیافریند

«آنکه پاداش و نتیجه ی عمل را از خودِ  عمل جدا می‌‌کند و به بهشت در جهانِ  آخرت (!) حواله می‌‌دهد ، آماده است تا برایِ  توجیه رسیدن به هدفِ  خویش اخلاق را قربانی کند

بر همین اساس، تاریخِ  اسلام از همان ابتدا محکوم به پذیرشِ  این پیوندِ  ناگسستنیِ  روحانیتِ  (!) خویش و قربانی کردنِ  اخلاق برایِ  بردنِ  همه به بهشت (!) است. این امر مختصِ  اسلام نیست، و هرگونه ضّدِ  دینی از جمله زرتشتیگری، یهودیت، مسیحیت، … را نیز شامل می‌‌شود. چرا که اینان پاداش و نتیجه عمل را از خودِ  عمل می‌‌بُرّند و پاره می‌‌کنند. این نوع نگرشِ  به عمل، موجبِ  بسطِ  این سر اندیشه می‌‌شود که : هدف وسیله را توجیه می‌‌کند (سیاست). اسمِ  این را هم می‌‌گذارند حکمتِ  الهی. با داشتنِ  چنین دیدگاهی است که جهادِ  مقدّس، قربانی کردن و بی‌ ارزش کردنِ  جان، توجیه می‌‌گردد.

از همان ابتدایِ  اسلام، با حکمت است که استفاده از شمشیر و کشتارِ  انسان‌ها و مخالفان توجیه می‌‌گردد. و سر و کلهِ  قاتلان و چاقوکشان و قمه بدستان در کنارِ  آخوند‌ها به تصویری پاک نشدنی‌ در تاریخ و اسطوره تبدیل می‌‌گردد. ابراهیمِ  چاقو به دست نمونه بارز و ایده‌آلِ  این پیوندِ  ویرانگر در اسطوره‌هایِ  این ضّدِ  دینها و ضّدِ  فرهنگ‌ها است. ترکیبِ  آرمانی‌ِ  روحانی (!) و قصاب ! کار تا بدان حد بالا می‌‌گیرد که از میانِ  این لجنزار، عیدِ  قربان زاده می‌‌شود !

ابراهیم خلیل الله، در حالِ  سر بریدنِ  پسرش اسماعیل با قمه‌ای در دست !

نمونه‌هایِ  تاریخی بسیار اند، که همه و همه ریشه در همان بنداده‌هایِ  قربانیِ  خونی دارند. کشتارِ  مخالفانِ  محمد ، تک به تک و با شمشیر با بی‌رحمیِ  تمام در صدرِ  اسلام، از نمونه‌هایِ  عملی‌ِ  این پیوندِ  نامبارک هستند. و نتایجِ  قبض و بسطِ  این شریعتِ  ضّدِ  زندگی‌ تا به کنون نیز امتداد می‌‌یابد و دامانِ  تاریخ را رنگین می‌‌کند و به گند می‌‌کشد. بخصوص با گسترشِ  آگاهی‌ و امکاناتِ  مدرن، دیگر پوشیدنِ  این جنایات امکان پذیر نیست. حضورِ  آخوند‌ها در کنارِ  لات‌ها و آدمکشان به شیوه‌هایِ  گوناگون در ۲۰۰ سالِ  گذشته در ایران به ثبت رسیده است و پاک شدنی نیست.

عکسِ  یادگاریِ  آیت الله کاشانی ، سر شناس‌ترین روحانیِ  (!) زمانِ  مصدق، با گنده لاتِ  آن زمان شعبان جعفریِ بی‌ مخ !

تا اسطورهِ  ابراهیم و عیدِ  قربان زنده است، قتل‌هایِ  زنجیره‌‌ای همچنان ادامه خواهد یافت. و جانِ  انسان‌هایِ  بیشتری را به کامِ  مرگ خواهد کشید. باید جان در پسِ  ذهنِ  همه مقدّس (گزند ناپذیر) شود تا بتوان جلو این وحشیگری‌ها را گرفت.

به سیاوشی دیگر تشنه باید شد.

نوشته‌هایِ مرتبط: