بایگانی برچسب‌ها: پاسخ

ما ملا‌ها بردیم .. ! – جنگ اصلی‌ بر سرِ لحافِ ملا است .. !

منتشرشده روی بدست
10

رندیهای ملانصر الدین در کورمالی

ما ملا‌ها بردیم ..! هر جا، هر گوشه، هر ده‌، هر برزن، هر شهر، … را که بنگرید ، ملایی به کارِ هدایتِ (!) خلق به الطافِ الهی و ذاتِ احدیت خواهید یافت. اما نپندارید که کاری است آسان. هر جا که ما بودیم ، یک پزشک، بهیار و خانه بهداشتی هم بود، دکتر‌هایِ تحصیل کرده. اینها نیز همانندِ ما ، در هر جا، هر گوشه، هر ده‌، هر برزن، هر شهر، … نیز بودند. هر جا که ما بودیم ، یک معلم، آموزگار و مدرسه‌ای هم بود، آموزگاران تحصیل کرده. اینها نیز همانندِ ما ، در هر جا، هر گوشه، هر ده‌، هر برزن، هر شهر، … نیز بودند. هر جا که ما بودیم ، یک کارگر، کارفرما و کارخانه هم بود، کارگرهای آشنا به فّن آوری. اینها نیز همانندِ ما ، در هر جا، هر گوشه، هر ده‌، هر برزن، هر شهر، … نیز بودند. اما ما همه را شکست دادیم ، ما ملا‌ها بردیم .. !

بروید و ببینید چرا ما توانستیم با دانشِ [ضد] دینیِ خود مردم را با خود همراه کنیم ، ولی‌ پزشکان ، آموزگاران ، دانش آموزان و کارگران ، با اینکه به دانشِ مدرن [!] مجهز بودند و علم آموخته بودند ، نتوانستند.

اگر برای این چرا پاسخی درخور نیافتید ، بدانید که ما باز هم خواهیم برد.

یک راهنمایی‌ از منِ ملای حقیر بشنوید و پند گیرید. پیروزی در هر جنگی بسیار بسته به این است که شما درست جبهه‌ دشمن را تشخیص دهید. جنگ اصلی‌ بر سرِ لحافِ ملا است. جنگ بر سرِ نژاد، قوم، قبیله، مکتب فلسفی‌، دینِ خاص، … نیست. لحافِ ملا را بچسبید. و ببینید این جای گرم و نرم را چگونه و از کجا بدست آورده است.

نوشته‌هایِ مرتبط:

« تحقیر کردن در پاسخ ندادن »

منتشرشده روی بدست
3

« کسیکه در ترسیدن از یک قدرتمندی ، جواب اتهامات او را نمیدهد ، دلیل مجرم بودن او ، یا ندانستن اینکه جرمی‌ ندارد ، نیست ، بلکه در پاسخ ندادن ، آن قدرتمند را تحقیر می‌کند. پاسخ دادن یک متفکر ، همیشه بیان احترامیست که او به سئوال کننده میگذارد. متفکر ، به آن سئوال (و طبعا سئوال کننده) ارزش میدهد. هر کسی‌ که به سئوالی پاسخ داد ، به پرسنده ، احترام میگذارد. و وقتی‌ به سئوالی پاسخ نمیدهد ، نشان آنست که به آن سئوال و آن سئوال کننده ارزشی نمیدهد. و هر قدرتمندی ، نیاز به آن دارد که دیگران به او ارزش بدهند. اگر او جواب هیچ کس را نمیدهد ، برای آنست که برای هیچکس ارزشی قائل نیست ، و اگر از همه جواب برای سئوالی که می‌کند ، میخواهد برای آنست که از همه میخواهد که احترام به او بگذارند. »

منبع:

منوچهر جمالی، تجربیات گمشده ، انتشاراتِ کورمالی، لندن، ۹ فوریه ۱۹۹۲ . برگِ ۱۲۶  از این کتاب را ببینید، برگرفته از وبگاهِ فرهنگشهر، بخشِ کتابها.

نوشته‌هایِ مرتبط:

« معرفت ، سئوال است »

منتشرشده روی بدست
6

« در زبان فارسی‌ باستانی معرفت ، « چیستی » خوانده میشد. معرفت ، پرسیدن ابدی بود . معرفت ، محتوائی برای انتقال دادن و آموختن نداشت ، بلکه جریانی قطع ناشدنی از پرسیدن بود . کسی‌ اهل معرفت بود که همیشه می‌پرسید ، و هیچ چیزی (محتوائی ، معلوماتی ، حقیقتی) برای گفتن و تبلیغ کردن و آموختن (آموزگار بودن) بدیگران نداشت.

هنر پرسیدن ، گوهر معرفت است . از این گذشته بزرگترین پرسشها ، هیچگاه به جواب نمیرسند ، ولی‌ در هر جوابی که به آنها داده میشوند ، انسان پس از تلاش فراوان در می‌‌یابد که چرا جواب سئوال [ما] نیستند . کشف اینکه چرا یک جوابی ، جواب سئوال ما نیست ، بیشتر بر معرفت ما میافزاید [،] که [ما] ایمان به یک جواب به عنوان آخرین پاسخ و تنها پاسخ به سئوالی که داریم [، داریم].

داشتن یک سئوال ، بیش از ده‌ها پاسخ که به آن داده شده است [،] ارزش دارد. گاهی‌ سالها و دهه‌ها لازم است تا ناگهان دریابیم که این جواب ، که تا به حال از آن راضی‌ و خورسند بودیم ، کفایت برای سئوال ما نمیکند . و بالاخره سئوال خود را یافتن ، بیشتر از آن ارزش دارد که جواب به سئوالات همه مردم بدهیم . تلاش برای جستجو و کشف سئوال خود ، بهتر از تلاش برای جواب دادن به سئوالات مردم است . ما خیال می‌کنیم که سئوال همیشه پیش پا افتاده است و این خیال غلطیست . سئوال را هم باید جست و کشف کرد. »

منبع:

منوچهر جمالی، تجربیات گمشده ، انتشاراتِ کورمالی، لندن، ۹ فوریه ۱۹۹۲ . برگِ ۴۴ از این کتاب را ببینید، برگرفته از وبگاهِ فرهنگشهر، بخشِ کتابها.

نوشته‌هایِ مرتبط:

پاسخ به آرزویی دور امید به پرسشی نزدیک دارد (۱) – جمهوریِ ایرانی یا اسلامی ؟

منتشرشده روی بدست
4

بی‌شک، برایِ  همه پیش آمده است که با یک مساله سختِ  ریاضی‌ دست و پنجه نرم کرده باشند. و پس از مدتی‌ طولانی، کلنجار رفتنِ  با آن، ناامید، آن را رها کرده باشند. و به ناگاه، با نگاهی‌ تازه به آن در زمانی‌ بس نامرتبط، به راهِ  حل دست یافته باشند؟

هر آنچه ساخته بشر است، از جمله دین، از آنجا که بشری است، غیرِ  قابل تغییر نیست. بیشتر، توانایی‌ تغییرِ  موضوع، به ایستای ِ ذهنی‌ِ  ما نسبتِ  به آن باز می‌‌گردد، تا نرمی و یا سختیِ  اصلِ  موضوع. همیشه تغییر در چگونگی‌ِ  طرح و اهم و اخص کردنِ  موضوع است که دورنمایِ  حل یا رسیدن به آن را تعیین می‌‌کند.

اگر در جامعه ما، نوعی التهاب، استیصال و ناامیدیِ  نسبت به آینده‌ای روشن وجود دارد، این در سخت بودنِ  رسیدنِ  به آن نیست. بلکه این در سخت بودنِ  تغییرِ  نحوه نگرشِ  ما به آن است. شاید با تغییرِ  ساده‌ای در چیستی، جایگاه و اهمیتِ  پرسشِ  مناسب در ذهنِ  ما، آرزویِ  دور، آنچنان هم دور نباشد !

پرسشِ  درست و نزدیک، آرزویی دور را برایمان دست یافتنی می‌‌کند !

شاید پرسشِ  درست هنوز در ذهنِ  ما و جامعه ما در جایِ  خود ننشسته است؟

این پرسش (-های) اساسی‌، کدامند؟ و

پرسش (-های)ِ  غیرِ  اساسی‌ که ذهن ما را بخود مشغول کرده‌اند، کدامند؟

جامعه ی ایرانی نیاز به یک بازبینیِ  عمیق در پرسشِ  درستِ  نزدیکِ  خود دارد. به نظرِ  من نمونه‌هایی‌ از پرسش‌هایِ  نادرست که در ذهنِ  ایرانی می‌‌چرخند، آنانی است که اسلام برایِ  او طرح کرده است. ما نیاز به باز تعریفِ  پرسشِ  نزدیک و ایرانیِ  خود داریم، تا از پرسشِ  نادرست و اسلامی، بتوانیم، خود را رها کنیم. طرح اینگونه پرسش‌ها است که بنمایه‌هایِ  جمهوریِ  ایرانیِ  آینده را روشن می‌‌کند.

نوشته‌هایِ  مرتبط: