خیلی مهم است که ما این را بدانیم !!!!
فردوسی بزرگ میگوید که همه این پیغمبرها بر ضد دین هستند. چرا؟
چون میخواهند آنچه همه را به هم میپیوندد را از هم پاره سازند. همه ادیان ضد دین حقیقی هستند ولی هر کدام گوشه ای از دین را در دست دارند و فقط در تلاش برای پاره کردن آن از کل دین سرگرم می باشند. کرباس در این اشعار فردوسی همان دین است.
دگر آنک دیدی ز کرباس نغز … گرفته و را چار پاکیزه مغز
چنان چارسو از پی پاس را … کشیدند زانگونه کرپاس را
نه کرباس نغز از کشیدن درید … نه آمد ستوه آنک او را کشید
میگوید اینها به ستوه نیامدند. این پیامبران دائماً این کرباس را میکشند.
تو کرباس را دین یزدان شناس … کشنده چهار آیدت از بهر پاس
البته اینجا میگوید که تو این کرباس را دین بشناس. آن چهار کشنده (پیغرمبران) فقط بهر پاس داشتن مذهب خود هستند که دین حقیقی را دارند از هم میدرّند، پاره میکنند. همانطوریکه پاره کردند و اینهمه جنگ بر پا کردند.
یکی دین دهقان آتش‌پرست … که بر واژ برسم بگیرد بدست
میدانید که برسم همان چوبی است که زرتشتیها بر دست میگرفتند و برای مالیات جمع کردن به این خانه و آن خانه میرفتند.
دگر دین موسی که خوانی جهود … که گوید جز آن را نشاید ستود
دگر دین یونانی آن پارسا … که داد آورد در دل پادشا
چهارم ز تازی یکی دین پاک … سر هوشمندان برآرد ز خاک
نکته تیز فردوسی را ببینید: میگوید تازی یا مسلمانها سر هشمندان و یا اندیشمندان را در خاک میکند. خیلی مهم است که ما این را بدانیم.
همی برکشند دین از آن، آن از این … شوند آن زمان دشمن از بهر دین
هیچ عارفی با این چنین روشی دم از پیوند دیالتیک دینهای تاریخی و دین حقیقی که از تصرف پذیری امتناع میورزد، نزده است.
براستی بر روی این سراندیشه بُزرگ فردوسی میشود شالوده یک فلسفه بُزرگ دینی را نهاد. بر روی یک چنین فکری میتوان شالوده یک حکومت فراسوی ادیان و عقاید گذاشت. این معنی سکولاریته است، نه آن کتابهای ترجمه شده سکولاریته غربی.
هنوز در میان ما ایرانیان این فکر حتی پذیرفته نشده است تا چه رسد به آنکه گسترده و پرورده شود. این درد ماست. درد ما این است که نمیدانیم چه داریم و نمیدانیم که چه کسی هستیم.
چون نیک بنگرید درد دنیای امروز ما نیز همین است. هر دین موجودی گوشه ای از دین حقیقی را چسبیده و فقط در اندیشه بلعیدن آن است. هر دین امروزه در پی محروم ساختن دیگران در شراکت بودن آن میباشد، از این رو در تلاش برای پاره کردن و بریدن دین حقیقی هستند.
چون نیک بنگرید در دین حقیقی نیروی پیوند دهنده ای است که علارغم همه این تلاشها پاره نمیشود.
بزرگی و عظمت فردوسی در بی طرفی و جهانبینی اوست. او حتی دین ایرانی را که دین زرتشتی باشد در همین تلاش و راستا میبیند. شما ببینید که فردوسی چه مرد بُزرگی بوده است.
هزار سال پیش مردی زندگی می کرد که چنین اندیشه بُزرگی را گفته است و امروزه هنوز متفکران ما حتی آن را نفهمیده اند. نتیجه اینکه واقعاً چه اندیشه های پریشان و بیمار و زهرآگینی در ما نفوذ و رسوخ کرده است که سخن روشن و زلال آین بزرگ مرد را درنمی یابیم.
فردوسی وقتی که پادشاهی را از دین جدا نمیداند گفتگو از چنین دین بُزرگی میکند. فردوسی از دین ارتائیان حکایت میکند، فردوسی از دین خرمدینان حکایت میکند که دنیا را به هم پیوند میداد. این ایده و اندیشه تنها محدود به مرزهای جغرافیایی ایران نبود.
فرشید پژاوند – اندیشه هایی از فرهنگ ایران
نوشته‌هایِ مرتبط:
- عاشورای ِسیمرغی را به «حسین»، نسبت داده اند !
- اکثرداستانهای ایرانی فلسفی هستند و دارای فلسفه بزرگی هم هستند
- «سیمرغ گسترده‌پر»
- آخوندها، روشنفکران، اصطلاحات مدرن و اسلامهای راستین
- فلسفه ایران روی کشاورزی بنا شده است
- پاسخ به آرزویی دور امید به پرسشی نزدیک دارد (۱) – جمهوریِ ایرانی یا اسلامی ؟
- دشمن کیست؟
- باززائی ایرانی
- فلسفه ایرانی
- درباره کورمالی
کورمالی 