درباره کورمالی

کورمالی

فلسفه ، اندیشیدن نیست ، بلکه از سر اندیشیدن است
ما آغاز دیگر می نهیم تا از این آغاز همه چیزرا  از نو بیندیشیم

منوچهر جمالی

 

 

روشنفکر، رابطه‌ای با چیزی بنام «روشنی» که ما از آن می فهمیم و به آن عادت کرده ایم، ندارد. بزرگترین خویشکاری یک روشنفکر، «کورمالی» است. یعنی در تاریکی‌ها می جوید و از «ظلمات»، واهمه‌ای ندارد. روشنفکر در ژرفای معنی، یک «کافر» است که تخم اندیشه‌اش را که از وجودش زبانه می کشد، در خاک وجود جامعه می کارد تا پیدایش یابد. روشنفکر دارای فکر و اندیشه‌ای مستقل و آزاد است، زیرا «شخصیتی» آزاد دارد، اندیشه‌اش قرضی و وامی نیست، خود دارای توانایی هایی است که می تواند بیندیشد، فکر و اندیشه‌اش را نسبت به تجارب تازه‌ای که از زندگی بدست می آورد، مرتب تصحیح و تازه کند. جستجو گر و نو جوست، در میدان «انگیزنده و انگیزه ها»، «خود» را رها می سازد، می رقصد و با شادی‌ای که از انگیخته شدن به کام می برد، قدرت پرواز و معراج خود را به میان می نهد. او نمی خواهد با اندیشه مستقلش جامعه را «روشن» سازد، بلکه این جامعه است که از «اندیشه» او انگیخته خواهد شد و پیرو آن، روشن خواهد گردید. روشنفکر، یک «جوانمرد» است و روا نمی دارد که فکر این و آن را سرقت کند یا قرض کند و با آب و تاب دادن آن، بنام خود بنویسد و بعد خود را «روشنفکر» بخواند.

…

راه راست، راهی است برای امتی که تنبلی را در پیش گرفته است و از کورمالی در راههای پر پیچ و خم رسیدن به  حقیقت، عاجز و هراسان است. راه راست، راه روشنی است که یک موءمن در آن هیچگونه احتیاجی به فکر کردن ندارد. راه راست  ارزانی موءمنینی است که از تاریکی و ظلمت، واهمه دارند و دوست دارند که در روشنی‌ای داده شده، راه بروند و هلو را پوست کنده در دهانشان بگذارند.

هیچ کسی نمی تواند مدعی شود که برای دیدار و وصال حقیقت، کدام راه را می توان برگزید. چه آنکه حقیقت بی‌سرزده می آید و در آنی می گریزد و گم می شود. چگونه می توان برای چنین لحظه‌ای از قبل همه چیز را مشخص و آماده  کرد؟

 اسلام زبانِ دروغ – نوشته سیامک