« جهنمی را هم که خدا ساخته، می‌‌توان تبدیل به بهشت کرد »


« به جایِ اسطوره : از بهشتی‌ که آماده است و ما بایستی‌ فقط به آنجا سفر کنیم و حقِ ورودش را از دیگری بگیریم، اسطوره‌ای دیگر باید گذاشت که ما باید در همانجایی که هستیم بمانیم و همانجا را خود ، بهشت سازیم. انسانی‌ که در خود ، قدرتِ بهشت سازی می‌‌یابد ، به وطنش ولو جهنّم هم باشد ، علاقمند است ، چون از جهنّم ، بهشت ساختن اعتماد به قدرت او را بیشتر می‌‌کند. جهنّم را هم می‌‌توان استحاله به بهشت داد. نه‌ تنها جهنمی را که انسانها ساخته اند ، بلکه جهنمی را نیز که خدا ساخته است ، می‌‌توان به بهشت تبدیل کرد. کسیکه از جهنّم می‌‌گریزد ، به قدرتِ خود ایمان ندارد. جهنّم را پشتِ سرِ خود نمی‌‌توان گذاشت ، چون انسانهایِ دیگری در او می‌‌سوزند. تمتع گرفتن از بهشتی‌ که دیگران ساخته اند ، قابلِ مقایسه با تمتع از بهشتی‌ نیست که خود خواهیم ساخت. کسیکه ایمان به قدرتِ خود دارد که می‌‌تواند از جهنّمِ خدا نیز بهشت بسازد ، ترکِ وطن نمی‌‌کند ، ولو وطنِ او جهنّم باشد. هیچ جهنمی نیست که قابلِ تبدیل به بهشت نباشد ، حتا جهنمی را که خدا ساخته است.

خدایی که جهنّم را ساخته است باید از جهنّم بیرون انداخت تا آن جهنّم ، بهشت شود. »

منبع:

– منوچهر جمالی، از همه و از هیچ ، برگِ ۳۶، شرکتِ انتشاراتِ پارس، آمریکا، ۱۹۸۴، برگرفته از وبگاهِ فرهنگشهر، بخشِ کتابها.

نوشته‌هایِ مرتبط: